မီးပြိဳင့္မိေနတဲ့ ကားတန္းႀကီးေတြၾကားမွာ ဝါးခေမာက္ကိုယ္စီေဆာင္း၊ ေမာင္းေထာင္ခ်ိဳင့္ ကိုယ္စီကိုင္ၿပီး
ေကြ႔ပတ္သြားလာေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစုကို မၾကာခဏ ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ အိမ္ကေန ႐ုံးကို သြားတဲ့လမ္း
မွာ ဦးဝိစာရမီးပြိဳင့္ကို က်မ ေန႔စဥ္ျဖတ္ရတယ္။ အႀကိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ အမ်ိဳးသမီး
ေတြကို ေတြ႔ရတာပါ။
“ဒီမိန္းမေတြက လူေတြကို လိမ္ၿပီး အလႉခံေနၾကတာဗ်။ တေန႔က က်ေနာ္က ေမးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာအတြက္ အလႉခံေနတာလဲ ဆိုေတာ့ တရားပြဲအတြက္လို႔ ေျဖတယ္။ ဘယ္မွာလုပ္မယ့္တရားပြဲလဲလို႔ က်ေနာ္ထပ္ေမးေတာ့ ေျမနီကုန္း ေအာက္ခ်ိဳင့္မွာ လုပ္မွာတဲ့။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ရပ္ကြက္မွာ က်ေနာ္ေနတာ။ ဘာတရားပြဲမွ မရွိဘူး”လုိ႔ က်မ စီးလာတဲ့ အငွားယာဥ္ေမာင္းက ေျပာျပပါတယ္။
သူတို႔ရင္ဘတ္မွာ ရင္ထိုးတံဆိပ္ အ၀ိုင္း အေဟာင္းေတြကို တပ္ထားတယ္။ တခါတေလမွာ ေယာဂီ၀တ္စံု ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း၊ တခါတေလမွာ ပါတိတ္ ၀မ္းဆက္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေတြ ၀တ္ၿပီး ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြ ထည့္ထားတဲ့ ဒန္ေမာင္းေထာင္ခ်ိဳင့္ကို လႈပ္ရင္း ကားႀကိဳကားၾကားမွာ သြားလာေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။
တခါတေလမွာ သူတို႔နားက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားမိရင္ “ညီမေလး..လႉသြားပါဦး” ဆိုၿပီး ဒန္ခ်ိဳင့္ကို တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ လႈပ္ျပတယ္။ ဒါက သႀကၤန္၊ သီတင္းကြ်တ္၊ တန္ေဆာင္မုန္း စတဲ့ ဗုဒၶဘာသာေတြရဲ႕
အထင္ကရ ပြဲေတာ္ကာလမ်ိဳးေတြမွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ျမင္ကြင္းေတြပါ။
ေနာက္ ျမင္ကြင္း တမ်ိဳးရွိေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာ သြားလာေနတဲ့ လူအမ်ားစုႀကံဳဖူးေလ့ရွိတဲ့ သကၤန္း၀တ္ ပုဂၢိဳလ္ တခ်ိဳ႕ ဖိနပ္ျပတ္ တဲ့ ျပႆနာပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လူစည္ကားရာ လမ္းေတြမွာသကၤန္းကို ျဖစ္ကတတ္
ဆန္း ႐ုံထားၿပီး ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ ရပ္ ေနတဲ့ ဦးပဥၥင္း တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕ဘုန္းႀကီး
ေတြက်ေတာ့လည္း သကၤန္းကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လက္ကေတာ့ ထိုးၿပီး ဆင္ျမန္း ထားၾကပါတယ္။
အဲဒီ ဦးပဥၹင္းေတြေဘးက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားမိခ်ိန္မွာ “ဒကာေလး/ဒကာမေလး ဦးပဥၥင္း ဖိနပ္ျပတ္သြားလို႔ ဖိနပ္ဖိုးေလး လႉခဲ့ပါ” “ဦးပဥၥင္းတို႔ ဆြမ္းမဘုန္းရေသးလို႔ ဆြမ္းဖိုးေလး လႉခဲ့ပါ” ဆိုၿပီး အလႉခံေလ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ကုိယ္ေတာ္ေတြရဲ႕ လက္ဖ်ံေတြ၊ လက္ေမာင္းေတြမွာ ဘာ႐ုပ္မွန္းမသိတဲ့ ေဆးမင္ေၾကာင္ေတြျဖစ္ေစ၊ လက္တဆစ္နီးပါး ရွည္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြနဲ႔ ဦးေခါင္းကိုျဖစ္ေစ၊ ကြမ္းေခ်းေတြ အထပ္ထပ္ကပ္ေနတဲ့ သြား မည္းႀကီးေတြကိုျဖစ္ေစ ၾကည္ညိဳခ်င္စရာ မေကာင္းတဲ့ ဥပတိ႐ုပ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ တမ်ိဳးမဟုတ္ တမ်ိဳး ေတြ႔ရေလ့ ရွိပါတယ္။
“အဲလိုလိုက္ေတာင္းတာ က်မ ခဏခဏႀကံဳဖူးတယ္။ တခါတုန္းကဆိုရင္ ဘူတာႀကီးနားက သမၼတ ခံုးေက်ာ္တံတား ပလက္ေဖာင္း မွာ အဲဒီလို လုိက္ေတာင္းတာ မလႉႏိုင္ဘူးေျပာလို႔ ႐ိုင္း႐ိုင္းျပျပ ဆဲေရးတိုင္း
ထြာတာ ခံရဖူးတယ္”လို႔ ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳရတဲ့ မိတ္ေဆြ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္က ေျပာျပတယ္။
ဒီလိုမ်ိဳး အေတြ႔အႀကံဳေတြကို အခုေနာက္ပိုင္း ေခတ္စားေနတဲ့ လူမႈကြန္ရက္ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ တက္ၿပီး ရင္ဖြင့္တာေတြ မၾကာခဏ ဖတ္ရသလို ကိုယ္တိုင္လည္း ႀကံဳဖူးပါတယ္။ အဲဒီ သကၤန္း၀တ္ေတြကို ဆြမ္းဖိုး လႉမယ့္အစား ဆြမ္း၀ယ္ၿပီးကပ္မယ္၊ သကၤန္းဖိုးလႉမယ့္အစား သကၤန္း၀ယ္လႉမယ္လို႔ ျပန္ေျပာမိလို႔ သကၤန္း
ၾကားမွာဖြက္လာတဲ့ အေဆာင္ဓားကို ထုတ္ျပတာမ်ိဳးအထိ ႀကံဳဖူးသူေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါက ရန္ကုန္လမ္းမ
ေတြေပၚက ေနာက္ျမင္ကြင္း တခုပါ။
အိမ္အထိ ေရာက္လာတဲ့ အလႉခံ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ၀ါတြင္းကာလ တရက္ မနက္ ခပ္ေစာေစာမွာ က်မတို႔ အိမ္တံခါးကို တေယာက္ေယာက္က အသံခပ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ တဒုန္းဒုန္းထုပါတယ္။ တခါးလာအဖြင့္ကို မေစာင့္ဘဲ တခါးကို ဆက္တိုက္ ထုေနတဲ့ အသံဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။
အိမ္ေရွ႕ကိုေျပးၿပီး တံခါးဆြဲဖြင့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ရပ္ေနတဲ့ သံဃာတပါးကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ဘာအတြက္မွန္း မသိခင္မွာဘဲ အဲဒီ ဦးပဥၥင္းက ၀ါဆိုသကၤန္းဖိုး အလႉခံပါေတာ့တယ္။ က်ပ္ ၅၀၀ ကို လႉလိုက္ေတာ့ သူက ျပန္ေျပာပါတယ္။ “ ၃ ေထာင္ ေလာက္ ေတာ့ လႉပါ” တဲ့။ ၁ ေထာင္က်ပ္ လႉၿပီး တံခါးကိုျပန္ပိတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ ဦးပဥၥင္းက အေပၚထပ္က တိုက္ခန္းေတြကို ဆက္တက္ သြားတယ္။
တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဘုန္းႀကီးတပါးက အလားတူပဲ အိမ္တံခါးကိုထု၊ ၀ါဆိုသကၤန္းဖိုး အလႉခံျပန္တယ္။ ဒုတိယ အႀကိမ္မွာေတာ့ ဘယ္ေလာက္လႉပါ ဆိုၿပီး ေစ်းမဆစ္ဘူး။ သံဃာတပါးဟာ ဝါဆိုသကၤန္းအတြက္ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ အလႉခံခြင့္ရွိပါသလား။ အိမ္အေရာက္ အလႉခံခြင့္ကို ဝိနည္းေတာ္ေတြမွာ ျပ႒ာန္းထားပါသလား က်မ မေသခ်ာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ေတာ့ လႉပါဆိုၿပီး ေစ်းျဖတ္တာက ေအးဓားျပတိုက္သလို ျဖစ္ မေနေပဘူးလားလို႔ အေတြး၀င္တယ္။
လႉလိုက္တာေတြအတြက္ ကုသိုလ္တရား ပြားရမယ့္အစား သံသယစိတ္ေတြနဲ႔ မခံခ်င္ စိတ္ေတြပဲ
ျဖစ္လာတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘုရား ဆင္းတုေတာ္ေတြကို တင္ၿပီး ဘယ္ေက်ာင္းတိုက္အတြက္မွန္း မသိ၊ ဘာရည္ရြယ္ ခ်က္မွန္း မသိ၊ ရတဲ့အလႉေငြကို ဘယ္လိုသံုးစြဲမယ္မွန္း မသိရဘဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွံ႔ အသံခ်ဲ႕စက္ႀကီးေတြ တင္ၿပီး လွည့္လည္အလႉခံေလ့ရွိတဲ့ ကားတခ်ိဳ႕ကို လည္း ျမင္ႏိုင္ ပါလိမ့္မယ္။
ရပ္ကြက္ထဲက အလႉခံေတြအေၾကာင္းကလည္း ေျပာစရာတခုျဖစ္လာပါတယ္။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္ေတြရဲ႕ ဘာသာေရးပြဲေတာ္ မ်ိဳးမွာ နတ္ေတြကို ရည္ညႊန္းၿပီး သီဆိုထားတဲ့ နတ္ေခ်ာ့ ေတးေတြ၊
ေခတ္အလိုက္ ေပၚလာတဲ့ ဒိုးဒိုးဒန္႔ဒန္႔ သီခ်င္းေတြကို အသံ ခ်ဲ႕စက္ႀကီး အစြမ္းကုန္ တင္ဖြင့္ၿပီး ရပ္ကြက္ ထဲ လွည့္လည္ေနတဲ့သူေတြကို ဘယ္ ေထရ္ႀကီး ၀ါႀကီး ဆရာေတာ္ဘုရားေတြက မွ မဆံုး မ၊ မပဲ့ျပင္ေတာ့
ဘူးလားဆိုတာ စဥ္းစားစရာျဖစ္ပါတယ္။
အလားတူပဲ ျမင္လို႔ မသင့္ေတာ္တဲ့အရာတခုကေတာ့ က်မတို႔ေတြ အထြဋ္အျမတ္ထားရာ ကထိန္ပြဲေတာ္
ျမင္ကြင္း တခုပါ။ ပေဒသာ ပင္ေတြ တင္ၿပီး စီတန္းလွည့္လည္တဲ့ ယာဥ္တန္းေပၚမွာ ဘီယာ၊ အရက္ ဘူးေတြ၊ ပုလင္းေတြကို ကိုင္ထားတဲ့ လူႀကီး၊ လူငယ္တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ရတာဟာ ဗုဒၶအဆံုးအမကို တန္ဖိုးထားတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အတြက္ေတာ့ စိတ္ ထိခိုက္ ဖြယ္ ျမင္ကြင္းပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ကတည္းက ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ဗုဒၶဘာသာဟာ ေခတ္နဲ႔ေလ်ာ္ညီစြာ
ေျပာင္းလဲရမယ္လို႔ ယူဆၾက မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔မ်ိဳးဆက္ကို ဒီေလာကႀကီးမွာ ထားခဲ့ရမွာ ရင္ေလးစရာေကာင္းလွပါတယ္။
အလႉခံနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေနာက္တခုကေတာ့ မနက္ေစာေစာ အခ်ိန္ေတြမွာ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြကို လက္ တဖက္ တခ်က္စီက ကိုင္တြဲၿပီး ရပ္ကြက္ေတြလွည့္ အလႉခံတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ တေယာက္ ကို ျမင္ရတဲ့ ျမင္ ကြင္း ပါ။ ဘယ္ေက်ာင္းက ႂကြလာတဲ့ ဘုန္းဘုန္းလဲ။ ေဘးက အိတ္တလံုးစီ လြယ္ၿပီး၊ အ၀တ္အစား ကပိုက႐ိုနဲ႔၊ အဆီျပန္ ေန တဲ့ မ်က္ႏွာ ေတြနဲ႔ လူေတြက တကယ့္ ကပၸိယ အစစ္ေတြဟုတ္ရဲ႕လားဆိုတာ ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။ အလႉတခုကို လႉလိုက္ရင္ ေစတနာ သံုးတန္ျပတ္သားတတ္တဲ့ က်မတို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ ေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္ေနသူေတြအတြက္ အလုပ္ အေကြ်း ျပဳေနရသလို မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
အတုမွန္းမသိ၊ အစစ္မွန္း မသိတဲ့ အလႉခံေတြဟာ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာ အင္မတန္ မ်ားျပားလာပါတယ္။ ဒါကို ဘယ္သူေတြက တာ၀န္ ယူ ေျဖရွင္း ၾကရမွာပါလဲ။
သံဃ မဟာနာယက လား။ သာသနာကို အသက္နဲ႔လဲကာကြယ္မယ္ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ေတြ လား။ သာသနာ ထြန္းကား ျပန္႔ပြားေရးနဲ႔ တည္တံ့ ခိုင္ၿမဲေရး အဖြဲ႔လား။ ရဲတပ္ဖြဲ႔လား။ စည္ပင္သာယာ လား။ ရပ္ကြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးေတြလား။ အစိုးရ လား။ က်မတို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အားလံုး လား။ ဒါဟာ အေျဖလို
ေနတဲ့ ေမးခြန္းတခု ျဖစ္ပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ ဒါနရင့္သန္တဲ့ စိတ္ေစတနာကို အခြင့္ေကာင္းယူေနတဲ့ ဒီလိုကိစၥေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔၊ ဘယ္သူ႔မွာ တာ၀န္ အရွိဆံုး ပါလဲ။
အခုလို ဘာသာေရး ပြဲလမ္းသဘင္ေတြရွိတဲ့ ကာလမ်ိဳး၊ ၀ါတြင္း ကာလမ်ိဳးေတြမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚက ဓမၼာ႐ုံေတြဟာ မနက္ ၃ နာရီ မထိုးခင္ ကတည္းက အသံခ်ဲ႕စက္ႀကီး ဟီးေနေအာင္ ထဖြင့္တာက ပတ္၀န္းက်င္ကို အေႏွာင့္အယွက္ အမ်ားႀကီး ေပးေနတယ္ ဆိုတာ ေျပာမိမယ္ဆိုရင္ ေျပာတဲ့သူ ရန္အလုပ္ ခံရႏုိင္ပါတယ္။ အသံခ်ဲ႕စက္ ဥပေဒ ရွိတယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးေပးမယ့္ ဘယ္ရပ္ကြက္ တာ၀န္ရွိသူကမွ ဓမၼာ႐ုံေတြကို သတိေပးတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး မၾကားဖူးပါဘူး။
ႁပြတ္သိပ္ေနတဲ့ တိုက္တာ အေဆာက္အအံုေတြ ၾကားထဲမွာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ရပ္ကြက္ ဓမၼာ႐ုံေတြက အလႉခံ အသံခ်ဲ႕စက္သံ ေတြဟာ လူသူ ေလးပါး အိပ္စက္အနားယူေနတဲ့ အခ်ိန္ကာလမ်ိဳးမွာ သက္ႀကီး ရြယ္အိုေတြကို ျဖစ္ေစ၊ မက်န္းမာတဲ့ သူေတြကို ျဖစ္ ေစ၊ ေမြးကင္းစ ကေလးသူငယ္ေတြကို ျဖစ္ေစ အမ်ား ႀကီး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ေပးႏုိင္တယ္ဆိုတာ လူတိုင္း သိပါတယ္။
အဲဒီလိုမ်ိဳး ဘာသာေရး အရိပ္ကိုခို ခုတုံးလုပ္ၿပီး ထင္တိုင္း က်ဲေနၾကသူေတြ၊ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာကို ညႇိဳးႏြမ္းေအာင္ လုပ္ေနသူေတြ ဒီထက္ ပိုမ်ားမလာဖို႔ ၀ိုင္း၀န္း ထိန္းသိမ္းဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္
ပါတယ္။ ။
ျမတ္စုမြန္
irrawaddy
No comments:
Post a Comment