မႏူဟာဥပေဒ

ကၽြန္ေတာ္ထံသို႔ မီဒီယာသတင္းသမားမ်ား၊ သတင္းေထာက္မ်ား ေျမာက္မ်ားစြာ လာေရာက္၍

ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းမႈမ်ား မၾကာခဏ လုပ္ေလ့႐ွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတုိ႔ေမးျမန္းမႈမ်ား၊ သိလိုမႈမ်ားအား ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲ႐ွိသမွ်၊ ခံစားမိသမွ်၊ ျပည္သူလူထုႏွင့္ ထပ္တူထပ္မွ် ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားေလ့႐ွိသည္။

  

၁၃.၁ဝ.၂ဝ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ ျပည္ၿမိဳ႕ မိုးေမတၱာ နာေရးကူညီမႈအသင္းမွ ဥကၠဌျဖစ္သူ ဦးစိုးမိုးႏိုင္ႏွင့္ အတြင္းေရးမွဴး ဦးညီညီေအာင္တို႔ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)သို႔ လာေရာက္စဥ္ ကၽြန္ေတာ့္အား စံေတာ္ခ်ိန္ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာ ဖတ္႐ႈၿပီးၿပီလား၊ အဲဒီ သတင္းစာထဲမွာ ကိုေက်ာ္သူနဲ႔ မီဒီယာ သတင္း ေထာက္ျဖစ္သူ ေအာင္ျမင္ရဲေဇာ္ တို႔ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္းကို အလြန္ႏွစ္သက္ၾကေၾကာင္း အမ်ားျပည္သူ တို႔ႏွင့္ နယ္ေပါင္းစံု လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔မ်ားမွ ေျပာၾကားေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ့္အား

ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လံုးဝ မဖတ္ျဖစ္ေသးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးစိုးမိုးႏိုင္ႏွင့္ ဦးညီညီေအာင္တို႔မွ ကၽြန္ေတာ့္အား သူတို႔ ဝယ္ယူထားေသာ ယင္း စံေတာ္ခ်ိန္သတင္းစာအား ဖတ္႐ႈရန္ ေပးခဲ့ေတာ့သည္။

၁၁.၁ဝ.၂ဝ၁၃ ရက္ (ေသာၾကာေန႔)ထုတ္ သတင္းစာ၏ စာမ်က္ႏွာ (၁၄)႐ွိ “လူမႈေရးသမားေတြကို ဥပေဒနဲ႔ ေဘာင္ခတ္တာဟာ ျမတ္စြာဘုရားကို ဥပေဒနဲ႔ ခ်ဳပ္ကိုင္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ” ဟူေသာ 

ေဆာင္းပါးအား ဖတ္႐ႈလိုက္ေသာအခါ … ။

လူတစ္ဦးအတြက္ ေအာင္ျမင္ေနခ်ိန္၌ ထိုေအာင္ျမင္မႈကို စြန္႔လႊတ္ရန္မွာ ခက္ခဲသည္။ ယင္းသို႔ ေအာင္ျမင္မႈကို စြန္႔လႊတ္႐ံုမွ်မက ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔၍ ပရဟိတအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ရန္မွာ ပို၍ပင္ ခက္ခဲလြန္းလွ သည္။ လက္႐ွိ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အေနအထားကလည္း ပရဟိတအလုပ္ပင္လွ်င္ စိတ္႐ွိတိုင္း လြတ္လပ္စြာ လုပ္ကိုင္ခြင့္မရေသး။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းၾကားမွပင္ ကိုယ္တတ္

ႏိုင္ေသာ အတိုင္း အတာထက္ပို၍ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနသည့္

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပရဟိတ ေလာကမွစံျပပုဂၢိဳလ္ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)၏ ဥကၠ႒ ဦးေက်ာ္သူႏွင့္

ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခဲ့သည္မ်ားမွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပ လိုက္ရပါသည္။

ဦးေက်ာ္သူက တစ္ခ်ိန္တုန္းကဆို အရမ္းေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေခတ္ တစ္ေခတ္ထူေထာင္ႏိုင္တဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုအေနအထားကေနၿပီး ပရဟိတ သမားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဘဝကိုတစ္ဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းလဲေစခဲ့တ့ဲ အဓိက တြန္းအားတစ္ရပ္က ဘာျဖစ္မလဲ။

အဓိကတြန္းအားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးနဲ႔သားပါ။ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အႏုပညာ

ေလာကဆိုတာ ပ်က္စီးမယ့္အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။ မူးယစ္ေဆး၊ အရက္၊ မိန္းမ။

ဒါေတြ အမ်ားႀကီး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္အရက္ အရမ္းေသာက္တယ္။ အလုပ္အကိုင္ မပ်က္ဘူး ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးေတြကို ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တျခားစီျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔အေမရဲ႕ သြန္သင္ဆံုးမမႈေၾကာင့္ လိမၼာေရးျခား႐ွိၿပီး သႀကၤန္ဆိုလည္း ေအာင္ဆန္းဆရာေတာ္ဆီမွာ တရားစခန္းဝင္ တယ္။ 

အဲဒီမွာ သမီးနဲ႔သားက အႏုပညာသမားေတြ ေသဆံုးရင္ ဘယ္ဘံုေရာက္လဲလို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးကို

 ေမးတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ေျဖလိုက္တဲ့အေျဖကို ျပန္ၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး 

တုန္လႈပ္သြား တယ္။ အႏုပညာသမားဆိုတာ လူေတြကို ငိုခိုင္းတယ္။ ရယ္ခိုင္းတယ္။

ေဒါသထြက္ခိုင္းတယ္။ ဝမ္းသာခိုင္း တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္ကလုပ္ေနရတဲ့အတြက္ အကုသိုလ္ဆိုတာ႐ွိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ (၁ဝ) ႏွစ္ ေက်ာ္ (၁၅) ႏွစ္ေလာက္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ရ႐ွိခဲ့တဲ့ အမ်ားျပည္သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ီးျမႇင့္ ၾကတဲ့ အႏုပညာေၾကးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ သားသမီးေတြကို ပညာတတ္ေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုျပန္ ေက်းဇူးဆပ္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္

အမ်ိဳးသမီးရဲ႕အေဒၚ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡေဟာင္း ေဒၚလွျမတ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ နာေရးအသင္းထက္

 ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ေလာက္ေစာတဲ့ မႏၲ ေလး ျဗဟၼစိုရ္အသင္းမွာ နာယကအျဖစ္ ပါေနတယ္။ 

ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးက သူ႔အေဒၚဆီက နာေရး အလုပ္ေတြကိုၾကားၿပီး စိတ္ဝင္စားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ

ဘဘ ဦးသုခက နာေရးကူညီမႈ တည္ေထာင္မယ္ဆိုၿပီး ၾကားတာနဲ႔ ဝင္ပါၿပီး ဒီဘက္ကို ကူးလာတာ။ အရင္တုန္းက အႏုပညာအလုပ္က တစ္ဖက္႐ွိေနေတာ့ ကိုယ္ အားတဲ့အခ်ိန္ ကား႐ိုက္ခဏနားတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းေလာက္ပဲ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္။ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ သံဃာအေရးအခင္းအၿပီးမွာ

ေက်ာ္သူ႔ကို အႏုပညာအလုပ္ လုပ္ခြင့္မေပးေတာ့ဘူးလို႔ အစိုးရက ေျပာၾကား ခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီပရဟိတအလုပ္ကိုဘဲ ထဲထဲဝင္ဝင္ လုပ္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း နာေရးအလုပ္အေပၚ စိတ္ႏွစ္ၿပီး လုပ္လာခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္အခုဆို အိမ္မျပန္ျဖစ္တာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ လူမႈ႔ေရးသက္တမ္း (၁၃) ႏွစ္ထဲ

ေရာက္လာၿပီ။

ဦးေက်ာ္သူတို႔ရဲ႕ နာေရးကူညီမႈအသင္းက နာေရးကေန တျခားပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ ဆက္လုပ္ဖို႔ ဘယ္လိုအေတြးရခဲ့လဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ နာေရးလုပ္လာတာ တစ္ရက္ကို အေလာင္းက (၃ဝ) နဲ႔ (၄ဝ) ၾကား႐ွိတယ္။ ဘာ ေၾကာင့္အဲ့လို ေသဆံုးတာမ်ားလဲလို႔ ျပန္သံုးသပ္ေတာ့ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးဝါးမကု

သႏိုင္လို႔ ေဆးကု သစရိတ္ေတြႀကီးလို႔ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း သုခ ကုသုိလ္ျဖစ္ေဆးခန္းဆိုတာ ကိုဖြင့္ၿပီးေတာ့ လူနာေတြကို အခမဲ့ ကုသေပးခဲ့တယ္။ အခုဆို လူနာက

တစ္ရက္ကို အေယာက္(၂ဝဝ) ေက်ာ္ျဖစ္လာၿပီ။ ေနာက္ၿပီး လူေတြက်န္းမာေရးကအစ ဗဟုသုတ

ရႏိုင္ဖို႔အတြက္ သုခအလင္းပညာေရး ဆိုတာကိုလုပ္ခဲ့တယ္။ကေလးငယ္ေတြအတြက္လည္း ေႏြရာသီ

ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္း၊ အဂၤလိပ္စာ အေျခခံသင္တန္း၊ ပန္းခ်ီသင္တန္း၊ လူငယ္ပိုင္းေတြအတြက္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေတြ၊ တကၠသိုလ္ဝင္ တန္း ေက်ာင္းသား/သူမ်ားအတြက္ ဘာသာစံုသင္တန္းေတြ၊ LCCI သင္တန္း၊ Hospitality သင္တန္းစတဲ့ အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြေရးအတြက္ အေထာက္အကူျပဳတဲ့ သင္တန္းေတြကိုပါ ဖြင့္ေပးထားတယ္။ ပညာေရး တင္မကဘူး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအတြက္ပါ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးထားတယ္။ သင္တန္းတစ္ခုစီ မွာ သင္တန္းသားအေယာက္ (၄ဝ)

ေလာက္စီရိွပါတယ္။ တကယ္ကိုဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ မိသားစုေတြက ကေလးေတြကို အေထာက္အကူ

ေပးႏိုင္တဲ့အတြက္ တကယ္လည္းၾကည္းနူးမိတယ္။

စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္က ၾသဇာရိွလာၿပီ၊ လူၾကိဳက္မ်ားလာၿပီဆိုရင္

စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ လိုက္ၿပီးေစာင့္ၾကည့္ ထိန္းခ်ဳပ္တာမ်ဳိးေတြရိွတယ္။ ဦးေက်ာ္သူကလည္း နာေရး ကူညီမႈအသင္းနဲ႔အတူ ျပည္သူေတြရဲ႕ယံုၾကည္မႈကိုရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုမ်ဳိးႀကံဳခဲ့ရေသးလဲ။

ဒါေတြက ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ စလုပ္တဲ့ ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္ေလာက္က ဘဘဦးသုခ ရိွေသး

တယ္။ ဘဘက ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ၾကည္ညိဳေလးစားခံရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္ေနေတာ့ သိပ္ျပႆနာ မရိွခဲ့ဘူး။ ဘဘကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ေတာ့ ဖိအားေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပးလာတယ္။ ဒီလို လူမႈေရးအသင္း

အဖြဲ႔ ေတြကို ဖိအားေပးတယ္။ ထိန္းခ်ဳပ္လာတာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔ေတြက တကယ့္ ကို ဒုကၡေရာက္ေနၾကတဲ့ ျပည္သူလူထုကို ထဲထဲဝင္ဝင္ ကူညီႏိုင္တဲ့ အဖြဲ႔ေတြ၊ အစိုးရက ဒါေတြလိုက္ မလုပ္ ေပးႏိုင္ဘူး။ တကယ္တမ္း မလုပ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႔ ပရဟိတဆိုတဲ့ စိတ္မ႐ွိၾကတာ။ အခုလို အစုိးရေျပာင္းလဲခ်ိန္မွာေတာင္ မူဝါဒေတြ မေျပာင္းလဲေသးေတာ့ ခက္တယ္။

အရင္ စစ္အစိုးရလက္ထက္နဲ႔ အခု အရပ္သားအစိုးရလက္ထက္ လုပ္ရကိုင္ရတာ ဘာေတြ ကြာျခား သြားသလဲ။ ေျပာင္းလဲလာၿပီလို႔ေရာ ဦးေက်ာ္သူအေနနဲ႔ ယူဆလား။

ေျပာင္းလဲလာၿပီလားဆိုေတာ့ နည္းနည္းေလးပဲ ေျပာင္းလဲလာတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္။ ဘာလို႔ လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နယ္ခရီးေတြ သြားတဲ့အခါမွာ ပိုၿပီးေတာ့ သိလာတယ္။ ေက်ာ္သူဘာလုပ္ေနတယ္ ဆိုတာကိုလည္း လူႀကီးေတြသိေနတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေက်ာ္သူ႔ေနာက္က တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ ေနရတာလဲ။ SB ေတြလုိက္တယ္။ သတင္းလိုက္ယူတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္လိုက္တယ္ဆိုရင္ သခ်ႋဳင္း ကုန္းနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပဲ ေရာက္မွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္တာက နာေရးတို႔၊ က်န္းမာေရးတို႔၊ လူမႈေရးတို႔ပဲ လုပ္တာ။ ပါတီေထာင္ၿပီးေတာ့ ေနရာယူဖို႔၊ သမၼတျဖစ္ဖို႔ လုပ္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ပုန္ကန္ဖို႔လုပ္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားအတြက္ လုပ္ေပးေနတာ။ ပထမေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္တာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ႐ိုးသြားေတာ့လည္း သူတို႔(SB)ေတြမ႐ွိရင္ေတာင္ စားရ၊ ေသာက္ရ၊ အိပ္ရ တာ မလံုၿခံဳဘူးလို႔ခံစားရတယ္။ အက်င့္ကပါသြားၿပီ။ ေနာက္တစ္ခုက သမၼတႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြအတြက္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္လက္မွတ္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တခ်ဳိ႕နယ္ေတြ သြား တဲ့အခါ တည္းခိုခြင့္မရတာမ်ိဳးေတြ၊ ေဟာေျပာခြင့္မရတာမ်ိဳးေတြ၊ လြတ္လပ္စြာကူညီေပးမႈ မရတာမ်ိဳးေတြ ႐ွိတယ္။ အဲဒီလိုကို အေပၚနဲ႔ေအာက္နဲ႔က အခ်ိတ္အဆက္လြဲေနတယ္။ ဆုိလိုခ်င္တာက အသင္းအဖြဲ႔ တစ္ခုမွာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က ဘာလုပ္ေနလဲဆိုတာ အသင္းသားေတြသိရမယ္။ ဒီလိုပဲ ႏိုင္ငံတစ္ ႏိုင္ငံမွာ သမၼတက ဘာေတြအမိန္႔ထုတ္ထားလဲ၊ ဘာေတြလမ္းညႊန္ထားလဲဆိုတာ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္း ေတြကအစ သိရမယ္။ မသိဘဲနဲ႔ ငါတေကာ ေကာေနရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္က မလြယ္ဘူး။ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ မင္းမႏိုင္ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္ပ်က္မွာပဲ။ နယ္ေတြမွာဆို ေတာ္ေတာ္ေလးကို အေၾကာက္တရားမ်ား ၿပီး အသိဉာဏ္နည္းပါးေနတာေတြ႔ေတာ့ ရင္ေလးရတယ္။ ဒါေတြက ေခတ္အဆက္ဆက္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ျပည္သူ/သားေတြလည္း ဒီလိုျဖစ္ကုန္တာ။ ဒီေတာ့ အခုလိုျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့ သူေတြကို အျပစ္တင္မေနေတာ့ဘဲ ျပည္သူ/သားေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပဳျပင္ဖို႔ပဲလိုတယ္။

နာေရးကူညီမႈအသင္းကို အသင္းအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ဥပေဒၾကမ္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လို သေဘာရလဲ။ ဘယ္လိုမွတ္ခ်က္မ်ိဳး ေပးခ်င္လဲ။

အစိုးရက လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဥပေဒၾကမ္းတစ္ခုကို ထုတ္ထားတယ္။ အဲဒီလို လုပ္တာက လူမႈေရးသမားေတြ မ႐ွိေအာင္၊ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔ေတြ မ႐ွိေအာင္ လုပ္လိုက္တာနဲ႔တူတယ္။ ဥပမာ အသင္းအဖြဲ႔အတြက္ မွတ္ပံုတင္တယ္ဆိုရင္ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ ေပးရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ လာတယ္။ မွတ္ပံုမတင္ဘူးဆိုရင္လည္း တရားမဝင္ အဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ သတ္မွတ္မယ္။ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္း မွာပါတဲ့ အသင္းဝင္ေတြကို အခ်ိန္မေ႐ြးဖမ္းၿပီး ေထာင္ခ်ပစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ နယ္က လူမႈေရးအသင္းငယ္ေလးေတြအေနနဲ႔ မွတ္ပံုတင္ေၾကး ေလးငါးသိန္းေပးဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခက္ ခဲတယ္။ လူသားခ်င္းစာနာတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေလးနဲ႔ ရပ္႐ြာကို ကူညီဖို႔လုပ္ၾကတာဆိုေတာ့ အစိုးရလုပ္ပံုက အဲဒီ စိတ္ဓါတ္ေလးေတြပါ ေပ်ာက္သြားႏိုင္တယ္။ ဒီလို ျဗဟၼစိုရ္စိတ္ေလးေတြ ေပ်ာက္သြားမယ္ဆိုရင္ တိုင္းျပည္ ကဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္စရာမ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီဥပေဒၾကမ္းကို ကန္႔ကြက္တယ္။ မလိုခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္) အေနနဲ႔ ျမန္မာ ႏိုင္ငံအရပ္ရပ္မွာ႐ွိတဲ့ အသင္းအဖြဲ႔ (၅ဝဝ) နီးပါးနဲ႔ ဘံုသေဘာတူညီခ်က္ကိုလည္း ရထားၿပီးၿပီ။ ဒီဥပေဒၾကမ္း ကို ကန္႔ကြက္တယ္။ မလိုခ်င္ဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံအရပ္ရပ္မွာ႐ွိတဲ့ အသင္းအဖြဲ႔ (၅ဝဝ) နီးပါးရဲ႕ ဘံုသေဘာ တူညီခ်က္ကိုလည္း ရထားၿပီးၿပီ။ ဒီဥပေဒကိုရေအာင္ ကာကြယ္ရမယ္။ ဖ.ဆ.ပ.လ ညီလာခံမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေျပာခဲ့သလိုပဲ ျဗဟၼစိုရ္ တရားေတြ ေခါင္းပါးေနရင္ တိုင္းျပည္က ကပ္ေဘးအမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကံဳရမယ္ ဆိုတာဒါပဲ။ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္ မွာ ျပႆနာေတြ ႀကံဳေနတာလည္း ဒါေၾကာင့္ပဲ။ အစိုးရလူႀကီးပိုင္းေရာ ျပည္သူအားလံုးကပါ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာဆိုတဲ့ ျဗဟၼစိုရ္စိတ္ေလးေတြ ေမြးထားဖို႔လိုတယ္။

ပရဟိတလုပ္ေနတဲ့သူေတြအေပၚ ဒီလိုဥပေဒနဲ႔ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနၾကတဲ့အေပၚ ဦးေက်ာ္သူအေနနဲ႔ ဘာေျပာခ်င္ပါလဲ။

ပရဟိတသမားဆိုတာက ျပည္သူေတြ လွဴတဲ့အလွဴေငြနဲ႔ ျပည္သူေတြကိုျပန္ၿပီးေတာ့ အက်ဳိးျပဳ ေနတာပါ။ လူမႈေရးလုပ္စားေနတာမဟုက္ဘူး။ ကိုယ္က်ဳိးလံုးဝမပါဘူး။ အတၱလံုးဝမပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုရင္ ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္ကတည္းက ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး ဒီအလုပ္လုပ္လာတာ။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ျဗဟၼစိုရ္ တရားေလးပါးကို လက္ကိုင္ျပဳၿပီးေတာ့လုပ္ေနတဲ့ တကယ့္လူမႈေရးသမားေတြကို ဥပေဒနဲ႔လာၿပီး ေဘာင္ခတ္တယ္ဆိုရင္ ျမတ္စြာဘုရားကို ဥပေဒနဲ႔ခ်ဳပ္ကိုင္တာနဲ႔အတူတူပဲ။ ဒါကၽြန္ေတာ့္ခံယူခ်က္ပဲ။ လူမႈေရးသမားတစ္ေယာက္ဟာ အသင္းအဖြဲ႕မွာေငြေၾကးအလြဲသံုးစားလုပ္တယ္။ လူမႈေရးေဖာက္ျပန္ တယ္။ ဒါမ်ဳိးဆိုရင္ တိုင္းျပည္ကခ်မွတ္ထားတဲ့ တရားဥပေဒလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ပုဒ္မတပ္ၿပီး အေရးယူ လို႔ရတယ္။ ကိုယ့္ဘက္ကခိုင္လံုတယ္၊ မွန္ကန္တယ္၊ လိပ္ျပာသန္႔တယ္ဆိုရင္ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ႀကိဳးစားတာဟာ ျမတ္စြာဘုရားကို ခ်ဳပ္ကိုင္လိုက္တာနဲ႔ အတူတူပဲ။

ဦးေက်ာ္သူတို႔အေနနဲ႔ ပရဟိတအလုပ္ေတြလုပ္တဲ့အခါမွာ တားဆီးခံရတာမ်ဳိးႀကံဳခဲ့ဖူးတယ္ေနာ္။ ဥပမာ အမိႈက္ေကာက္တဲ့အစီအစဥ္တုန္းကလိုမ်ဳိးေပါ့။ ဒီလိုျဖစ္ရပ္မ်ဳိးအေပၚမွာေရာ ဘာေျပာစရာရိွလဲ။

သူတို႔က မေကာက္နဲ႔ဆိုလည္းမေကာက္ရံုေပါ့။ ေတာ္ၾကာ အမိႈက္ေကာက္မွ ေထာင္ဘယ္ႏွႏွစ္ က် တယ္ဆိုတာမ်ဳိး က်ခံေနရဦးမယ္။ အမိႈက္မေကာက္ရေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ အခုမိုးရြာရင္ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးအမိႈက္ေတြေပါေလာေပၚလို႔။ စည္ပင္သာယာမွာ ဝန္ထမ္းအလံုအေလာက္ရိွပါတယ္။ ဖိဖိစီးစီး လည္းလုပ္ေနပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို နာေရး၊အသုဘခ်ဖို႔ခြင့္ျပဳေပးထားတာပဲ။ ဒါေတြလုပ္စရာမလိုပါဘူးလို႔ စည္ပင္အရာရိွက ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ဆက္မေကာက္ေတာ့တာ။ နယ္ေတြမွာေတာ့ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို အမိႈက္ေကာက္တယ္။ သစ္ပင္စိုက္တယ္။ အခုဆိုရင္ ေရသယ္ကားႀကီးလည္း ဝယ္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ လမ္းေဘးေတာက္ေလွ်ာက္ စိုက္ထားတဲ့ အရိပ္ရပင္ေတြကို ေရလိုက္ဖ်န္းတယ္။ ေရရွားတဲ့ေဒသေတြ ကို ဒီကားနဲ႔သြားၿပီး ေသာက္သံုးေရေတြလွဴေပးတယ္။ စက္ေရတြင္းေတြ အမ်ားႀကီးလည္း လိုက္တူးေပး ထားတယ္။ မီးသၿဂၤိဳလ္စက္ေတြလည္း လိုက္ေဆာက္ေပးတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ အစိုးရက လူမႈေရးအဖြဲ႕ ေတြကို လုပ္ပါလို႔တြန္းအားေပးရမယ္။ လမ္းဖြင့္ေပးရမယ္။ ပူးေပါင္းၿပီး လုပ္သင့္ရင္လည္း လုပ္ရမယ္။ ဒါေတြဟာ သူတို႔အတြက္ ဘာမွအပန္းႀကီးတာမဟုတ္ဘူး။ လူမႈေရးအဖြဲ႕ေတြကို ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ ခိုင္း တာလဲမဟုတ္ဘူး။ လုပ္တဲ့လမ္းေၾကာင္းကို ဖြင့္ေပးၿပီးမွ ဟန္႔တားေနတာမ်ဳိးကေတာ့ အဓိပၸါယ္မရိွဘူး။

အခုဆို နာေရးကူညီမႈအသင္းဟာ နာေရးအတြက္သာမက က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးအတြက္ေတြမွာ တကယ္အကူအညီလိုအပ္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးလုပ္ေဆာင္ေပးေနတယ္။ ဒီအေပၚမွာ အမ်ားျပည္သူကလည္း အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးေက်ာ္သူအေနနဲ႔ လက္ရိွလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြအျပင္ ပရဟိတနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးဘာေတြထပ္လုပ္ဖို႔ အာသီသရိွေနလဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အခုလုပ္ေနတာက ဘာမွသိပ္ၿပီး ျပည့္စံုေအာင္ လုပ္နိုင္ေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ စိတ္ထဲမွာရိွတဲ့အတိုင္း လုပ္ခြင့္လည္းရေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုလုပ္ခြင့္ရဖို႔ အစိုးရဘက္က ခြင့္ျပဳဖို႔လည္း လိုတယ္။ ေစတနာရွင္ေတြလည္းလိုတယ္။ ဒီလုပ္ငန္းက အလွဴေငြရိွမွလည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လုပ္ႏိုင္ မွာ၊ စိတ္ဓါတ္ရိွရံုတစ္ခုတည္းနဲ႔လည္း လုပ္ေနလို႔မရေသးဘူး။ တခ်ဳိ႕နယ္က အသင္းအဖြဲ႕ေတြ အရမ္းဒုကၡ ေရာက္တယ္။
လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ရိွၾကေပမဲ့ အစစအရာရာ အဆင္မေျပၾကေတာ့ လုပ္ခ်င္သေလာက္ မလုပ္ႏိုင္ၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ လုပ္ခ်င္တာအမ်ားႀကီးရိွတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျပည္ပသြားတယ္ဆိုရင္ ေရွာ့ပင္း သြားတာမဟုတ္ဘူး။ ျပည္ပေရာက္ရင္ သုႆန္ေတြကိုပဲ သြားေလ့လာတယ္။ ေရာက္တဲ့ ႏိုင္ငံ တိုင္းက သုႆန္ေတြကိုၾကည့္တယ္။ သူတို႔သုႆန္ေတြကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကသုႆန္ေတြ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ရင္နာရတယ္။ သူတို႔သုႆန္ေတြက တကယ့္ကိုခမ္းခမ္းနားနားႀကီးေတြနဲ႔ မေလးရွား မွာက အရိုးျပာေတြထည့္တဲ့ သုႆန္တစ္ခုဆို ဟိုတယ္ႀကီးလိုခမ္းနားတယ္။ အေမရိကားမွာဆိုလည္း သူတို႔အိမ္ကေမြးတဲ့ အိမ္ေမြးတိရစၧာန္ေတြကအစ ေသသြားရင္ အ႐ိုးျပာကို အိမ္႐ွင္အ႐ိုးျပာနဲ႔ ယွဥ္ရက္ ကေလးေတြထားၾကတယ္။ ၾသစေၾတးလ်မွာဆိုလည္း ပန္းၿခံႀကီးေတြလိုပဲ သုႆန္ေတြကို ခမ္းနားေအာင္ ဖန္တီးၾကတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ ေတာ့ ႐ွိတဲ့သုႆန္ေတြကေတာ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံက သုႆန္ေတြကိုလည္း တျခားႏိုင္ငံကလိုပဲ ခမ္းခမ္းနားနား ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ဆႏၵ႐ွိတိုင္း လုပ္လို႔မရဘူး။ အခု မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ ေဆာက္မယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ စည္ပင္သာယာကို တင္ရမယ္။ စည္ပင္ က ခြင့္ျပဳမွ ဒါေတာင္ဘယ္ ေလာက္အကုန္အက် ခံမွာလဲဆိုတာကအစ ေမးေသးတယ္။

ပရဟိတသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ အဓိကခံယူခ်က္နဲ႔ စိတ္ထားက ဘယ္လိုမ်ိဳးျဖစ္မလဲ။

အဓိကကေတာ့ ပရဟိတသမားဆိုတာ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါး႐ွိရမယ္။ လူသားခ်င္း စာနာစိတ္႐ွိရ မယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္႐ွိရမယ္။ အတၱလံုးဝမပါဘဲ ပရအတြက္ပဲလုပ္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ အနစ္ နာခံႏိုင္လဲ။ ဘယ္ေလာက္ ေပးဆပ္ႏိုင္လဲဆိုတဲ့အေပၚ မူတည္တယ္။ ကိုယ့္လုပ္ရပ္အေပၚ ရဲရဲဝင့္ဝင့္ သစၥာဆိုရဲႏိုင္ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ကတည္းက ကိုယ္ပိုင္ဝင္ေငြတစ္ျပားမွ မ႐ွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္မိသားစု အသိုင္းအဝိုင္းရဲ႕ နဂိုကတည္းက႐ွိထားတဲ့ စည္းစိမ္ေငြေၾကးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႐ွာ ထားတဲ့ ဝင္ေငြေတြကို စနစ္တက် သိမ္းဆည္းထားတာေတြ႐ွိတဲ့အတြက္ ဝင္ေငြမ႐ွိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေနႏိုင္တယ္။ စားႏိုင္တယ္။ ပရဟိတအလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္တယ္။ သားသမီးေတြကလည္း လွည့္ၾကည့္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕အႏုပညာအလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ရတယ္။ ကိုယ့္သားသမီးကိုလည္း လွည့္ၾကည့္ခ်ိန္မ ရဘူး။ စြန္႔လႊတ္ျခင္းေတြမ်ားမွ လူမႈေရးကို လုပ္ႏိုင္မယ္။ ဦးေဆာင္ႏိုင္မယ္။

အခု ျမန္မာႏိုင္ငံမွာျဖစ္ေနတဲ့ ဘာသာေရးမုန္းတီးမႈ အေျခခံတဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈေတြအေပၚ ဦးေက်ာ္သူ အေနနဲ႔ ဘယ္လိုသံုးသပ္ခ်င္လဲ။

ဘယ္လိုလူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ဘာသာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးက လူသားေတြခ်ည္းပဲ။ တိရစၧာန္ေတြမွ မဟုတ္ၾကတာ။ ကမ႓ာ့ရန္ဘက္ တိရစၧာန္ေတြျဖစ္တဲ့ ေခြးနဲ႔ေၾကာင္ေတာင္မွ တစ္ခါတေလ ေခြးမႀကီးက ေၾကာင္ေပါက္ကေလးေတြကို ႏို႔တိုက္ေနတာေတြ၊ က်ားမႀကီးက ဝက္ကေလးကို ႏို႔တိုက္ေနတာေတြ ႐ွိတတ္တာပဲ။ အသိဉာဏ္မ႐ွိတဲ့ တိရစၧာန္ေတြေတာင္ စာနာစိတ္ေမြးတတ္ၾကတာ။ အသိဉာဏ္႐ွိတဲ့ လူသားေတြကဘာလို႔ လူသားခ်င္းစာနာစိတ္ မေမြးႏိုင္ၾကတာလဲ။ သူကအသားမည္းလို႔၊ သူက အသားျဖဴ လို႔ လူမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလု႔ိမွမရဘဲ။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ လူမ်ိဳးဘာသာမေ႐ြး လူကိုလူလို႔ပဲ သတ္မွတ္ရမွာ ေပါ့။ ဘုရားေဟာထားတာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ဘာသာစြဲေတြ၊ အစြန္းေရာက္တာေတြ လက္မခံဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မလိုခ်င္ဘူး။ ငါ့ဘာသာမွ ေကာင္းတယ္။ သူ႔ဘာသာက မေကာင္းဘူး။ ဒါမ်ိဳးမဟုတ္ ဘူး။ ဘာသာတိုင္းမွာ ေကာင္းတာေလးေတြ႐ွိတယ္။ အဲဒီေကာင္းတာေလးေတြကို စုၿပီးေတာ့ လူသားခ်င္း စာနာတဲ့စိတ္နဲ႔ အတန္းစား မခြဲျခားဘဲနဲ႔ ဆက္ဆံတယ္ဆိုရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ။

(၁၁.၁ဝ.၂ဝ၁၃ ရက္ေန႔ထုတ္ စံေတာ္ခ်ိန္ ေန႔စဥ္သတင္းစာပါ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာ္သူႏွင့္ ေဆာင္းပါး႐ွင္ ေအာင္ျမင္ရဲေဇာ္တို႔ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းျခင္း ဤေနရာတြင္ အဆံုးသတ္ခဲ့သည္။)

ဤေဆာင္းပါးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေျဖၾကားခဲ့သည္မ်ားကို မိမိကိုယ္ကို ျပန္လည္သံုးသပ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႀကံေျပာျခင္းမ႐ွိ၊ ရင္ထဲက ခံစားမႈ၊ အမ်ားျပည္သူတို႔ႏွင့္ ထပ္တူခံစားမႈ၊ နယ္ ပရဟိတအဖြဲ႔ မ်ားကိုယ္စား ခံစားမႈမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္လည္သံုးသပ္မိသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ … ကၽြန္ေတာ္ အမွန္မ်ားကို ေျပာခဲ့သည္။
အမွန္တရားဘက္ကသာ ရပ္တည္သူျဖစ္သည္။
ဒါဆိုရင္ တစ္ခုစဥ္းစားမိျပန္ေတာ့သည္။
ျမန္မာျပည္တြင္း႐ိွ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)မွ အစျပဳ၍ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ ထားေသာ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔မ်ားသည္ ျမန္မာျပည္သူလူထုတို႔၏ လွဴဒါန္းမႈမ်ားျဖင့္ ျမန္မာျပည္သူလူထု အေပါင္းကို “အမ်ားျပည္သူအတြက္ အမ်ားျပည္သူေကာင္းမႈ” ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကဗၺည္းအတိုင္း ရပ္တည္ေပးဆပ္ေနေသာ အဖြဲ႔မ်ားျဖစ္သည္။ ျပည္ပအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ ေထာက္ပံ့မႈႏွင့္ ရပ္တည္ေနေသာ ေဒၚလာ စားအဖြဲ႔မ်ား မဟုတ္ပါ။

ယခုကဲ့သို႔ ျဗဟၼစိုရ္တရာေလးပါးကို လက္ကိုင္ျပဳ က်င့္သံုးေနေသာ လူမႈေရးသမားမ်ား၊ (ပရဟိတသမားမ်ား) သည္ အမ်ားျပည္သူလူထုတို႔အတြက္ အနစ္နာခံ ေပးဆပ္မႈျဖစ္ေနေသာ သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္႔အတြက္ သီးျခားဥပေဒ မသတ္မွတ္ေစခ်င္ပါ။ အသင္းအဖြဲ႔၏ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားျဖစ္ေသာ (ေငြေၾကး၊ လူမႈေရး) ေဖာက္ဖ်က္ပါက ႏိုင္ငံေတာ္မွ ခ်မွတ္ထားေသာ တရားဝင္တရားဥပေဒအရ အေရးယူ ယံုပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရအေနျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားခ်မွတ္ထားေသာ လူသားခ်င္းစာနာစိတ္၊ ေမတၱာ၊ ဂ႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ ပြားမ်ားၾကၿပီး အတၱမ်ားကိုျဖဳတ္ၾကကာ “ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာေတာ္အား တစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့ ငဲ့ၾကည့္ၿပီးမွ အသင္းအဖြဲ႔ဆိုင္ရာ အရပ္ဘက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ဥပေဒကိုျပဌာန္းသင့္ပါေၾကာင္း” ေျပာၾကားလိုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္အစဥ္တို႔သည္ ယင္းကဲ့သို႔ ျဗဟၼစိုရ္တရားကို ဥပေဒသတို႔ျဖင့္ ခ်ဳပ္ကိုင္မည္ဆိုပါက ပုဂံၿမိဳ႕႐ွိ “မႏူဟာ ျမတ္စြာဘုရားႀကီး” ၏ မ်က္ႏွာေတာ္အား ျမင္ေယာင္မိေတာ့သည္။ “မႏူဟာ ဥပေဒ” မျဖစ္ရန္သာ အေရးႀကီးလွသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ားျပည္သူလူထုတို႔အတြက္ ရပ္တည္ေပးေနေသာ၊ အမ်ားျပည္သူတို႔မွ တင္ေျမာက္ ေပးထား ေသာဗုဒၶဘာသာဝင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အမတ္မ်ား၏ ေစတနာ၊ ဂ႐ုဏာ၊ ေမတၱာတရားတို႔သည္ “ျပည္သူ႔အသံ .. လႊတ္ေတာ္အသံ၊ လႊတ္ေတာ္အသံ .. ျပည္သူ႔အသံ” ဟူ၍ ျပည္သူလူထုတို႔ႏွင့္ တသားတည္း ျဖစ္ေပလိမ့္ မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါေတာ့သည္။

အမ်ားျပည္သူတို႔အတြက္ အနစ္နာခံ ေပးဆပ္ေနေသာ ျပည္တြင္း႐ွိ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔ေပါင္း (၅ဝဝ) ေက်ာ္တို႔ကိုယ္စား

ေက်ာ္သူ

အသည္းကြဲေနေသာ ေကာင္မေလးေတြ ဖတ္ရန္

ပံုျပင္အစ 

တစ္ခါတုန္းက

ဘုရားသခင္သည္ လူသားမိန္းမအား ဖန္ဆင္းေနစဥ္အတြင္း ၆ ရက္ေျမာက္ေန ့တြင္ နတ္သမီးတစ္ပါးေရာက္လာၿပီး ဘုရားသခင္အား ........

 
"ဒီတစ္ခုေလးကို ဘာေၾကာင့္ အခ်ိန္အမ်ားၾကီး ယူၿပီး ဖန္ဆင္းေနရတာလဲ" ဟု

 အျပစ္တင္စကားဆိုေလ၏ ။ ထိုအခါ ဘုရားသခင္က

 

"ဖန္တီးေနတဲ့လူသားမိန္းမရဲ ့အစိတ္အပိုင္းေတြကိုေတြ ့လား" ဟု ေမးလိုက္ေလ၏ ။

နတ္သမီးက ဖန္တီးလက္စ လူသားမိန္းမကို ေသခ်ာၾကည့္ေန၏ ။

 
ဘုရားသခင္ကဆက္ေျပာျပသည္ ။ ဘုရားသခင္သည္ သူဖန္တီးၿပီးျဖစ္ေသာ လူသားမိန္းမ၏ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းအား ညႊန္ျပလိုက္ၿပီး....

 

လက္သစ္ပန္းခ်ီ

အေဖဆိုတာ
အရုဏ္ဦးရဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္လို
သစ္ေခါက္နီေဆးေရာင္သံုးၿပီး
အနီးအေ၀းစုတ္ခ်က္ေတြနဲ႔
ေလာကရဲ႕ေစ်းကြက္ေပၚတင္
မွတ္တမ္း၀င္ေကာက္ေၾကာင္း တစ္စဟာ
ခ်ိဳၿမိန္ျခင္းဘ၀လို႔ ဆိုသတဲ့..။


ယံုၾကည္မႈနဲ႔ေရးေသာပန္းခ်ီ
ႀကိဳးသီတဲ့အဓိပၸာယ္
၀ယ္လို႔လည္းမေရာင္း
ေဟာင္းလည္းသူမပစ္
သမိုင္းသစ္ေနဖို႔ပဲ လိုခ်င္သတဲ့..။

ဒါ...
ပန္းတို႔ရဲ႕ ဥယ်ာဥ္မွဴး
ခူးၿပီးလည္းသူမပန္
ပင္ျမင့္စံဖို႔သာ အဓိက
အဲဒီအလွေတြၾကည့္ၾကည့္ၿပီး
ရႈ႕မၿငီးတဲ့ အေဖ
ကုေဋခ်ီၿပီးေတာင္ ခ်မ္းသာသတဲ့..။

ဒါေၾကာင့္
အေဖမ်ားရဲ႕ သမိုင္းတစ္ခုကို
ႏိႈင္းတုမရတဲ့ အလကၤာနဲ႔
သား... ကဗ်ာဆရာျဖစ္ရင္
အသစ္ထြင္ႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္..။

ဓႏုတ္ကိုကိုေဇာ္

ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္ ခိုးရာလိုက္နည္း

ရွဴး…ရွဴး…ရွဴး…ရွဴး…(ပန္းပဲလုပ္ငန္းမွ ဖားဖို ျမည္သံ) 

အပူ ဒီဂရီ ၁၅၀၀ မွ ၂၃၀၀ ဖာရင္ဟုိက္ နားမွာ ပန္းပဲလုပ္သားမ်ား ပင္ပန္းႀကီးစြာလုပ္ေနၾကသည္။ 

 

သို႔ေသာ္… ဖားဖုိနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀း လုပ္ငန္းခြင္ တစ္ေနရာမွာေတာ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး။

“ေတာ့္ကို ေျပာရဦးမယ္ကိုရင္၊ မေန႔က လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ သူခိုးႀကီးည မဟုတ္လား…

က်ဳပ္တို႔ အိမ္ေဘးက မိတင္ဟန္ကို ေျမာက္ပုိင္းက သာလွ ခုိးသြားတ့ဲ သတင္းၾကားၿပီၿပီလား”

 

“သူမ်ား ခိုးရာလုိက္တာ အေရးမႀကီးပါဘူး ေအးျမရာ၊ က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခုိးရာလုိက္ဖုိ႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္”

 

“အို….ဒါေတာ့ မလြယ္ဘူးေတာ္ေရ႕၊ က်ဳပ္ကိုေတာင္ အဘက အျပင္ေပးမထြက္တာ

ေတာ္လည္းအသိ၊ တစ္ ေန႔တစ္ေန႔ ဟုိး… ေတာင္ပိုင္းက ေဒြးေလးသမီး၊ ကေလးေလးေတြနဲ႔ပဲ မႀကီးမငယ္ေဆာ့ေနရတယ္”

 

“က်ဳပ္ႀကံရင္ျဖစ္ပါတယ္၊ အခုေတာင္ ေအးျမတို႔ၿခံထဲ၀င္ၿပီး စကားလာေျပာေသးတာပဲ”

 

“ဒါျဖင့္ ႀကံစမ္းပါဦး…က်ဳပ္တုိ႔နီးစပ္ဖို႔”

 

ဘယ္ခြက္နဲ႔ ေသာက္ခ်င္သလဲ

 

တခါတုန္းက ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါးမွာ ဥာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္ရွိျပီး ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပတဲ့ မိဖုရားတစ္ပါးရွိပါ တယ္္။ ဘုရင္ၾကီးရဲ႔ ပညာရွိအမတ္ၾကီးကလည္း အင္မတန္မွ အားကိုးရပါတယ္တဲ့... ညီလာခံ က်င္းပတဲ့ အခါမွာ ဘုရင္ၾကီးဟာ မိဖုရားေရာ အမတ္ၾကီးကိုပါ ေခၚယူေဆြးေႏြးတိုင္ပင္တတ္ပါတယ္။

တခါမွာေတာ့ ညီလာခံအျပီး ဘုရင္ၾကီးနဲ႔ မိဖုရား ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားခ်ိန္မွာ အမတ္ၾကီးက မထင္မွတ္ ဘဲ ေမာ့ၾကည့္မိလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ့အခါမွာ အဆင္းလွပတဲ့ မိဖုရားရဲ႔ မျမင္အပ္တဲ့အပိုင္း (အေနာက္ပိုင္း) ကို ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္ကစလို႔ အမတ္ၾကီးလည္း မိဖုရားကို စြဲလန္းတဲ့ တဏွာစိတ္ေၾကာင့္ မစားႏိုင္၊ မအိပ္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ တိုင္းေရးျပည္ေရမွာလည္း ယခင္လို တက္ၾကြစြာပါ၀င္ေဆြးေႏြးမွဳ မရွိေတာ့ဘဲ မမွီေတာ့တဲ့ပန္းကို ဘယ္လိုေမွ်ာ္မွန္းရမယ္ မသိ ျဖစ္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။

ဒါကို ရိပ္စားမိတဲ့ မိဖုရားၾကီးဟာ အမတ္ၾကီးကို ဆင့္ေခၚျပီး ေရႊခြက္၊ ေငြခြက္၊ ေၾကးခြက္ တို႔ထဲမွာ ေရထည့္ ကာ အမတ္ၾကီးအား ေသာက္သံုးေစပါတယ္။ အမတ္ၾကီး ေသာက္သံုးျပီးတဲ့အခါ.. မိဖုရားၾကီးက ဘယ္ေရခြက္က ေရဟာ အေကာင္းဆံုးပါလဲလို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။

ထိုအခါ အမတ္ၾကီးက ဘယ္ေရခြက္ထဲမွာဘဲ ထည့္ထည့္.. ေရ ဟာ ေရပါဘဲ.. ေရရဲ႕အရသာဟာ အတူတူ ပါဘဲလို႔ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အမတ္ၾကီးလည္း ပညာရွိသူျဖစ္ေလေတာ့ မိဖုရားၾကီးရဲ႔ ဆိုလိုရင္းကို သေဘာေပါက္ နားလည္သြားပါတယ္..အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစလို႔ အမတ္ၾကီးလည္း စြဲလန္းစိတ္မ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္

ႏိုင္သြားျပီး သူ႔ရဲ႔ မိသားစုႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္သြားပါေတာ့တယ္....

ဘယ္ေရခြက္ထဲက ေသာက္ေသာက္.. ေရ ဟာ ေရ ပါဘဲ....

ဘႀကီးသက္