ျမန္မာျပည္မွာေနရတာေကာင္းတယ္

 

ျမန္မာျပည္မွာ ေနရတာ ေကာင္းတယ္။ မန္က်ည္းယို၊ ဇီးယို၊ မက္မန္းေပါင္း၊
 ေဂြးသီးခ်ဉ္စပ္၊ ေရွာက္ေပါင္း ဘာစားမလဲ စားခ်င္တာစား။ လက္တြန္းလွည္း
ထဲထည့္ အဖံုးမပါ ဘာမပါနဲ႔ ေလဓာတ္ ေရဓာတ္ ေနဓာတ္ကို သဘာဝက်က်
ရယူထားတဲ့ ျမန္မာႀကိဳက္ သြားရည္စာေလးေတြ။ ဘာမဆလာေတြသံုး၊
ဘာအေရာင္တင္မႈန္႔ေတြသံုး၊ ဘာ ငံျပာရည္ေတြ သံုးထားလည္းေတာ့ မသိဘူး။ ခ်ဉ္ငန္စပ္ ေရာင္းေနတဲ့လူရဲ႕ ေခၽြးစက္ေတြေတာင္ ပါခ်င္ပါဦးမွာ။ ဘယ္ေလာက္
သဘာဝနဲ႔ နီးစပ္သလဲ။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ရလို႔လား။ ေတြေဝမေနနဲ႔ တရုတ္တန္းသြား
တုတ္ထိုးေလး စားၾကည့္လိုက္ဦး။ ဝက္တစ္ေကာင္လံုး အေမႊးေတာင္ စားမရလို႔
ခ်န္ထားရတာ။ ဘာနဲ႔ ေသလို႔ ေသမွန္းမသိတဲ့ ဝက္ေတြလည္း ပါခ်င္ပါဦးမွာပဲ။
အရသာ ရွိေလစြ။

မေန႔က တေန႔က ေရာင္းမကုန္တဲ့ အသားေတြလည္း ေရာထည့္ မူးမူးနဲ႔
တြယ္သာ တြယ္လိုက္။ ဘာမွေတာင္ သိလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ တုတ္ထိုးစားၿပီး
အဆီတစ္ေနရင္ လမ္းေဘးက ေဖ်ာ္ရည္ေလး ဝယ္ေသာက္လိုက္ဦး။ ဟိုကိုင္ဒီကိုင္
ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေလးနဲ႔ အားပါးတရ ညႇစ္ေဖ်ာ္ထားတဲ့ သံပုရာသီး ေဖ်ာ္ရည္ေလးကို
ဘာေရနဲ႔ လုပ္ထားမွန္း မသိတဲ့ ေရခဲနဲ႔ ခပ္ဆဆေမႊ၊ အခါတစ္ေသာင္းေလာက္
 ေဆးထားၿပီးသား ခြက္ေဆးရည္နဲ႔ ေဆးထားတဲ့ ဖန္ခြက္မွာထည့္။ ေမာ့ေပေရာ့
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္။


 ေတာ္ၿပီလား ႀကံရည္ေလးလည္း ေသာက္သြားဦး။
ယင္ေကာင္က တေလာင္းေလာင္းနဲ႔ အဖတ္စစ္တဲ့ အဝတ္က ဘယ္ႏွစ္ရက္
မေလွ်ာ္ဘဲထားတဲ့ လက္ႏွီးစုတ္မွန္း မသိဘူး။ ႀကံေတြ ဘယ္က ယူလာသလဲ
ဆိုတာလည္း ၾကည့္လိုက္ဦး ေျခနင္းပတ္မွာ ပိုးလိုးပက္လက္။ ေျမဓာတ္ကို
အျပည့္အဝ ယူထားတာ။ ရလား စကၤာပူမွာ။

ၾကာပါတယ္ အဆင္ေျပတုန္း လက္သုပ္စံုေလးပါ ဆြဲလိုက္။ ကားေတြက
 ေဘးနားမွာ တဝီဝီ၊ လက္တဝါးစာ ထိုင္ခံုေပၚက ကၽြံထြက္ေနတဲ့ဖင္ ကားနဲ႔
မခ်ိတ္မိရင္ ကံေကာင္း။ အမယ္ ငရုတ္ဆီေတြမ်ား ဘယ္သူက တားထားထား
စားေနၾကတာက တရႊဲရႊဲနဲ႔ နီရဲေနတာပဲ။ နယ္ဖတ္ေနတဲ့ လက္ႀကီး ၾကည့္ျပန္ေတာ့
ဂ်ံဳနယ္သမား လိုပဲ။ တခါနယ္ၿပီးတိုင္း ပလံုဆို ေဘးနားက ေရပံုးခပ္စုတ္စုတ္ထဲ
လက္ကို ဆင္းစိမ္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးရင္ ဂ်ီးဗလပြနဲ႔ လက္ႏွီးစုတ္ကို သုတ္တယ္။
ကံေကာင္းရင္ အန္တီ ႏွံ႔ႏွံ႔ေလး နယ္ေပးေနာ္။ ဒါမွ စားေကာင္းတာဆိုတဲ့ အပ်င္းထူထူ
မိန္းမေတြကို စားရင္းေသာက္ရင္း ေငးလို႔ရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း
အဲလိုေနရာေတြ သိပ္ၾကာၾကာမေနနဲ႔။ လူဗြက္ေပါက္ေနတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္
 ေၾကာ္ေလွာ္ေနၾကတဲ့ ဆီပူအိုးေတြ ဆီပူအိုးေတြဆိုတာ။ ဖိုင္နယ္ဒစ္စတီေနရွင္း ေနာက္ဆက္တြဲေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ရိုက္ေကာင္း ရိုက္ေနရဦးမယ္။

အိမ္ျပန္တဲ့အခါလည္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ဖို႔ေတာ့ မစဉ္းစားနဲ႔။ ကားေပၚကေန ျပစ္ခနဲ
 ေထြးလိုက္တဲ့ ကြမ္းေသြးေတြ သလိပ္ဖတ္ေတြ ထိေနမယ္။ လိုင္းကားေလးနဲ႔ျပန္။ ကားနဲ႔ ျပန္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္မကိုင္နဲ႔ဦး၊ သူမ်ားရဲ႕ပီေကဖတ္ေတြ၊
ခၽြဲေတြ လက္မွာ ေပကုန္မယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ညဘက္ အင္စတန္႔ ေကာ္ဖီေလးလည္း
 ေသာက္လိုက္ဦး။ ဘာဓာတ္ေတြ ဘယ္လိုအခ်ိဳးနဲ႔ ပါေနမွန္းေတာ့မသိဘူး။
 ေသာက္ေကာင္းတာပဲ။ ေသကာမွ ေသေရာ။ ေၾကာ္ျငာထားတာေတြကလည္း
အလြန္။ မ်ိဳမခ်ပါနဲ႔ ငံုထားပါ ဆိုလား ဘာလား။ ထားေတာ့ ေကာ္ဖီမႀကိဳက္ရင္
ဘီယာဆိုင္သြား။ အိမ္မွာေနလဲ မီးပ်က္ေနမွာပဲ။ မထူးဘူး လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ရွိတဲ့
ဘီယာဆိုင္ေလးသြားၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းလိုက္။ တစ္ခြက္ ၇၀၀ ေသာက္လိုက္စမ္းပါ
၆ခြက္ေလာက္ေတာ့။ ဘာအေရးလဲ။ အသားကင္ေတြ စားရင္ ကင္ဆာျဖစ္တယ္
ဆိုတာ မိုးလံုးျပည့္ မုသာဝါဒေတြပဲ ျဖစ္မွာပဲ။ ဒီေတာ့ ဝက္နံကင္ေလး၊ ၾကက္ဖင္ဆီဖူး
ကင္ေလး၊ ငါးကင္ေလး နဲ႔ ဆြဲပစ္လိုက္။ အခ်ိန္မေတာ္ ျပန္လာလို႔ အိမ္က
တံခါးမဖြင့္ေပးဘူးလား။ အႏွိပ္ခန္း သြားအိပ္လို႔ ရေသးတယ္။ မိႈလိုေပါက္ေနတာ
ဘာအေရးလဲ။ ဝါသနာပါရင္ ဝါသနာပါရင္.. အင္း အခန္းထဲ ထမင္းဟင္း မွာစားလို႔ ရေသးတယ္လို႔ ေျပာမလို႔။ ကဲ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး စာအုပ္ေလးဖတ္ရင္း ခံတြင္းေလး
ဟာလာရင္ လက္ဖက္သုတ္ေလး ဝါးခ်င္ဝါးလို႔ ရေသးတယ္။ ေအာင္မေလး ဆိုးေဆးေတြ စိမ္ေဆးေတြဆိုတာ အခုမွ ေၾကာက္ေနၾကတာ ကိုယ့္လူ။ တျမန္ႏွစ္က က်ဳပ္ႀကီး
ေတာ္ႀကီး ေသတုန္းက ဘာမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ဒီလိုပဲ ဘာမွမသိေသးေတာ့
 ေသရိုးေသစဉ္ေပါ႔။ ေျမခ်ေတာ့ေတာင္ သူႀကိဳက္တတ္တဲ့ လက္ဖက္ေလးထည့္ေပး
လိုက္ေသးတယ္။ လက္ဖက္သားေလးေတြဆိုတာ ဝင္းလို႔။ အၫြန္႔ေလးေတြဆိုတာ
 ေတာင့္လို႔ ေကာ့လို႔။ အေလာင္းျပန္တူးၿပီး တရားစြဲရ အခုဆို ႏိုင္ခ်င္ႏိုင္ဦးမွာပ။
ဘာအေရးလဲ။

ကိုယ္ႀကိဳက္တာေလးစားၿပီး ေသသြားတာ ေက်နပ္စရာႀကီး မဟုတ္ဘူးလား။
 ႏိုင္ငံျခားမွာ အဆင့္ဆင့္ စစ္ေဆးမႈေတြနဲ႔ စည္းကမ္းေတြက တင္းက်ပ္၊ စနစ္ေတြက
 ျမင့္မား ခင္ဗ်ားတို႔ စားခ်င္တာ စားရလို႔လား။ တစ္ေန႔ထမင္း တစ္ေန႔ဟင္း ကိုယ္တိုင္
 ေဈးသြားၿပီး ဝယ္ၾကည့္လိုက္ဦး။ Wet Market ဆိုတာကို ဗြက္မားကတ္လို႔
နာမည္ေတာ့ တလြဲေတြ လာမေပးၾကနဲ႔။ သားေဈးငါးေဈးသြားတာ ဟန္လုပ္ဖို႔မွ
မလိုတာ။ အသက္ေလး ေအာင့္တတ္ရင္ ေျခဖ်ားေလးေထာက္ၿပီး သြားတတ္ရင္၊
နားသည္းခံႏိုင္ရင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အကုန္ရတယ္။

ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ ေရႊႏိုင္ငံလဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနရတာ ေကာင္းတယ္။
ဆက္ေရးခ်င္ေပမယ့္ မီးပ်က္ေနလို႔ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္လိုက္တယ္။ ဒါေလးဖတ္ၿပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္လာခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္သြားရင္ ခ်က္ခ်င္းသာ ျပန္လာခဲ့။
သတင္းစာထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတာ ရွိပါတယ္။ ဘာတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္အကိုင္
အတြက္ မပူနဲ႔တဲ့။ အင္း နာဂစ္မွာ ေသသြားတဲ့ လယ္သမားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။
ဆီလီကြန္ဗဲလီက အလုပ္ျပဳတ္လာလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ စကၤာပူ ကေန အၿပီးျပန္လာလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ လယ္ထဲဆင္းၿပီး ေကာက္စိုက္လို႔ ရေနေသးတာပဲ။ အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရွိစြတဲ့။
ဒါေတြလည္း အလုပ္ပဲေလ။ အဲအဲ တစ္ခုပဲ ဝင္လာရင္ေတာ့ 10% ေလး ေဆာင္ဖို႔သာ
 ရွာလာခဲ့။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ အမႈပတ္ေနမယ္။ ဒါက ကြိဳင္ရွိတယ္ေလ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။

"စကၤာပူေရာက္ျမန္မာမ်ား" blog မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။