ငွက္ေရ…
သစ္ပင္တစ္ပင္လုံး
အရြက္ဆိုလို ့
တစ္ရြက္မွမရွိေတာ့ဘူး။
ေျမႀကီးေအာက္
ေတာက္ပတဲ့အျမစ္ေတြသာ
႐ုန္းကန္တုန္းေပါ ့။
မင္းေသသြားတာေကာင္းတယ္
ငွက္။
ႏို ့မို ့ရင္
မင္းသီခ်င္း ‘‘အဆုံးသတ္တိုက္ပြဲ”
မူးမူးနဲ ့ေအာ္ေနတဲ့ငနဲေတြ
မင္းဆဲမိေနဦးမယ္။
မင္းဆိုးမင္းညစ္တို ့လက္မွာ
ေသသူကို
ရွင္သူ မနာလိုျဖစ္သတဲ့။
ျဖစ္မေပါ ့
ေသသူေတြက
နာမည္ေကာင္းနဲ ့ေသသြား
ေျမႀကီးထဲ
ဘယ္ေတာ့မွသစၥာမေဖာက္။
ရွင္သူေတြသာ
မထင္မွတ္ဘဲ
တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္
သစၥာေဖာက္သြား
မေသခင္
နာမည္ဆိုးနဲ ့ေပ်ာက္သြား။
ဒီေန ့က
တိုက္ပြဲမလို
ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို ့သာလိုသတဲ့။
ေခတ္ႀကီးထဲ
တ၀ုန္း၀ုန္းခုန္ခ်
အတုံးအရံုး
ေၾကြျပေနလိုက္ၾကတာ
သစ္ပင္တစ္ပင္လုံး
အ႐ႈိးရာေတြခ်ည္းပါလား။
ငွက္ေရ…
သူတို႔ပဲ သူရဲေကာင္း
သူတို႔ပဲ သစၥာေဖာက္။
ေႁမြေပြးကိုက္တုန္းကမေသ
ျမက္ေရွာပတ္မွေသၾက
မတတ္ႏိုင္ဘူး။
မေသခင္
ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့အနာဂတ္ကိုေတာ့
ေတြ ့ေအာင္ရွာရဦးမယ္။
အေမဇုန္ျမစ္ႀကီးရဲ ့
ေအာက္နက္နက္မွာ
ေနာက္ထပ္ အေမဇုန္ျမစ္ႀကီးတစ္စင္း
ရွိေနတယ္ဆိုတာ
(ေျမႀကီးေအာက္က)
မင္းအသိဆုံးေပါ့ကြာ။
ငွက္ေရ…
မင္းေသသြားတာေကာင္းပါတယ္။
ေျမႀကီးေအာက္မွာပဲ
စိမ္းစိုတဲ့အျမစ္ေတြနဲ ့
တို႔ေခတ္ကိုေရာက္ႏွင့္ေနဦးေပါ ့ညီေလးရာ။ ။
(ထူးအိမ္သင္ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရ)
No comments:
Post a Comment