အဖိုးၾကီးစစ္တမ္း

အသက္ကေလးေထာက္ခါမွ
အရက္ခြက္ကေလး တေျမွာက္ေျမွာက္
ခ်က္ေအာက္စကားေတြ တေျပာေျပာနဲ႔
တေသာေသာေန
အေမာေျဖေနတဲ႔ အဖိုးၾကီး။
 
ေသရိပ္နီးခါမွ
စိပ္ပုတီး နာနာကိုင္
မဟာျမိဳင္ ေတာရမွီးေပမဲ႔
ေဒါကလဲ ၾကီးတတ္ေသးရဲ႕
ေလာဘမီးကလဲ အရွိန္ဟပ္
အိမ္မကပ္ႏိုင္တဲ႔ အဖိုးၾကီး။

ရြာလယ္မွာ စြာက်ယ္ စြာက်ယ္နဲ႔
ငါဟယ္မင္းဟယ္
ျငင္းမယ္လို႔ မၾကံနဲ႔
မင္းတို႔ကမမွန္
ငါသာလွ်င္ အမွန္လို႔၊ ငါမာန္ေတြတက္
ငါအရိုးမ်က္ေနတဲ႔၊ လက္တို အခက္ပို အမ်က္သိုေနတဲ႔ အဖိုးၾကီး။

ဒီလို အဖိုးၾကီးမ်ိဳးေတာ႔ ေဆာရီး..ေဆာရီး
မျဖစ္ခ်င္ေပါင္။

ေၾကြခါနီးတဲ႔ သစ္သီးလို
အသက္ၾကီးေတာ႔လဲ အဖိုးၾကီး ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ..

ဒါေပမဲ႔ ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္
ပုဆိုးစုတ္ကေလးနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
 ကိုယ္႔အလုပ္ ကိုယ္ဆင္း၊
 ကိုယ္႔ယာခင္း ကိုယ္စိုက္
လွ်ာအလိုမလိုက္၊

ဘာကိုမွ မၾကိဳက္
ေပ်ာ္ပိုက္ရာ ေတာ္ထိုက္ရာေန
စာေပလဲ မျပတ္၊ ကဗ်ာေတြလဲ ဖတ္

ရပ္သူရြာသားေတြနဲ႔
ထပ္တူမျခားေနတတ္တဲ႔

ဇရပ္ငံုးတို တာတမံ ခရိုး အနီးက
မျပတ္ျပဳံးခ်ဳိေနတဲ႔ သာမန္ အဖိုးၾကီးပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။

တင္မိုး

မူရင္းလင့္